Сяргей Белаяр - Полюс недаступнасці
Скачивание начинается... Если скачивание не началось автоматически, пожалуйста нажмите на эту ссылку.
Жалоба
Напишите нам, и мы в срочном порядке примем меры.
Описание книги "Полюс недаступнасці"
Описание и краткое содержание "Полюс недаступнасці" читать бесплатно онлайн.
— Не загаворвай мне зубы!
— Навошта ж крычаць? Проста растлумачце нам з Глебам Міхайлавічам, што прымусіла вас прыйсці да недарэчнай высновы аб вінаватасці прафесара Казанцава!
— Заткніся! — Судзераў шпурнуў бюст аб зямлю, прымусіўшы навукоўцаў адскочыць.
— Яўген Святаслававіч, калі вас не абцяжарыць!
— Добра, Глеб Міхайлавіч! — Медзелец высілкам волі стрымаў раздражненне. — Як скажаце.
— Пракляты забойца, я спыню цябе! — электрык рвануў да Казанцава, схапіў за горла і пачаў душыць. Твар прафесара пачырванеў, вочы палезлі з арбіт. Ён паспрабаваў адштурхнуць Судзерава, аднак той быў маладзейшы, вышэйшы і цяжэйшы за яго.
Нядоўга думаючы, дацэнт схапіў бюст і ўдарыў ім электрыка. Удар прыйшоўся прама ў лоб. Секунду або дзве Судзераў працягваў захоўваць вертыкальнае становішча, а затым паваліўся як падкошаны.
— Дзякуй, калега! — з цяжкасцю вымаўляючы словы, Казанцаў выпрастаўся. У яго вачах стаялі слёзы.
Медзелец не чуў сябра і не адчуваў болю ў параненай руцэ.
— Я забіў чалавека...
— Ці ён, ці мы!
— Я забіў чалавека! — накаціў паралізуючы страх.
— Спыніце істэрыку! — Казанцаў адвесіў Медзельцу звонкую аплявуху, ад чаго погляд дацэнта набыў асэнсаванасць. — Вы абаранялі не толькі маё, але і сваё жыццё! Любы суд прысяжных вас апраўдае!
— У нас няма суда прысяжных.
— Усё роўна!.. Дый не мёртвы ён!
— Праўда? — сэрца забілася хутчэй.
— Прывесці Віктара Канстанцінавіча?.. Судзераў без прытомнасці! — дацэнт у думках падзякаваў Богу. — Давайце аднясем яго ў жылы блок і замкнём, пакуль ён не нарабіў бяды.
Электрык слаба застагнаў, калі яго ўзялі пад пахі, але ў прытомнасць не прыйшоў.
Навукоўцы выбіліся з сіл, пакуль дацягнулі Судзерава да ложка.
— Які цяжкі... Мы зможам звязацца з Вялікай зямлёй прама цяпер?
— Магу паспрабаваць, але...
— Ніякай гарантыі? — прафесар вылаяўся. — Падзарабляў студэнтам разгрузкай вагонаў, вось і нахапаўся... Хутчэй бы скончылася гэтая праклятая бура! Сітуацыя выйшла з-пад кантролю!
— Звязваць будзем?
— Зразумела! Не хапала толькі, каб хтосьці яшчэ даведаўся пра зброю! — прафесар скарыстаўся бухтай провада. Атрымалася не так моцна, як у Хмары, тым не менш надзейна.
— А калі пачне ванітаваць? Ён жа задыхнецца!
— Ваша праўда, Яўген Святаслававіч! — Казанцаў кінуў шкарпэтку на падлогу, у сэрцах даўшы пінка сумцы з асабістымі рэчамі электрыка. — Забярыце ў яго ключ!.. Дзякую!
— Што будзем рабіць далей?
— Не ведаю, калега. Сысці мы не можам, спыніць вар’яцтва не можам, папрасіць аб дапамозе не можам... Застаецца толькі замкнуцца ў жылых блоках і чакаць.
— Не самы лепшы варыянт.
— Можаце прапанаваць іншы?
— Давайце збяром усіх з цвярозым розумам у кают-кампаніі і пачнем мазгавы штурм!.. Глеб Міхайлавіч, што з вамі? Глеб Міхайлавіч? — каб не ўпасці, прафесару давялося схапіцца за плячо дацэнта. — Вы добра сябе адчуваеце?
— Усё нармальна, проста параксізмы мігрэні! — Казанцаў дакрануўся рукой да шыі і раптам зрабіўся белым, як палатно. Яго погляд напоўніўся жывёльным страхам.
— Вы ўпэўнены?
— Так, чорт пабяры! Хопіць мяне дапытваць!
— Прашу прабачэння!
Не менш за хвіліну Казанцаў варушыў жаўлакамі, пасля чаго сказаў:
— Папрасіць прабачэння варта мне. Я страціў кулон — падарунак жонкі на гадавіну вяселля.
— Хутчэй за ўсё, яго сарваў Судзераў, калі душыў вас. Давайце вернемся і пашукаем!
— Буду ўдзячны вам за дапамогу, калега!
Ля акумулятарнай, уціснуўшыся ў сцяну і дрыжучы, як ліст на ветры, сядзеў Хмара. Па шчоках тэхніка цяклі слёзы.
— Яшчэ адна ахвяра!
Пачуўшы голас Медзельца, Хмара тузануўся і паглядзеў вар’яцкімі вачыма на навукоўцаў. Варта было дацэнту зрабіць крок, як тэхнік паспрабаваў зліцца са сцяной і прагугніў:
— Не чапайце мяне!
— Мы не зробім вам зла, Мікалай Андрэевіч!
— Калі ласка! — слёзы хлынулі ручаём. Хмара закрыўся рукамі.
— Жаласлівае відовішча! І куды толькі падзелася гіпертрафаваная маскуліннасць?.. Хадземце, калега! Баюся, у Мікалая Андрэевіча здарыцца інфаркт, калі мы дакранемся да яго.
Кулон, дакладней тое, што ад яго засталося, адшукаўся за некалькі метраў ад дзвярэй — пад каналізацыйнай трубой. Казанцаў лаяўся і штурхаў сцены. Выплюхнуўшы злосць, сказаў:
— Мне трэба пабыць аднаму!
— Гэта няўдалая ідэя, Глеб Міхайлавіч! — дацэнт вырашыў забыцца пра тактоўнасць.
— Мне трэба пабыць аднаму!
— Ваша права.
Казанцаў сціснуў у кулаку кулон і паспяшаўся сысці, а Медзелец вярнуўся да Хмары. Ён не хацеў пакідаць тэхніка аднаго.
— Не чапай мяне!
— Усё добра, не трэба баяцца!
Тэхнік нагадваў спалоханае маленькае дзіця. І гэтае дзіця не верыла ніводнаму слову. Дацэнт падумаў пра тое, што Казанцаў мае рацыю.
— Хай разбіраецца Кабуш!
Боль ударыў у патыліцу праз некалькі метраў. Мозг нібы сціснулі халодныя шчупальцы. Медзелец паваліўся на калені і сціснуў рукамі скроні. Суняць боль гэта не дапамагло.
І тады дацэнт закрычаў.
— Не трэба, не трэба, не трэба! — Хмара быў блізкі да істэрыкі.
Лёд нечакана трэснуў, а затым пачаў раставаць.
Дацэнт упаў і скруціўся ў позе эмбрыёна. Колькі ён так праляжаў, не ўзяўся б сказаць дакладна. Г адзіну? Дзве? Тры? Суткі?
Калі боль сышоў, дацэнт неяк падняўся і на нягнуткіх нагах паплёўся ў бок медпункта. Рудэнка разжыўся ланцугом і вялікім замком. Павешаныя на грудзі «рэгаліі» выглядалі камічна. Вось толькі смяяцца чамусьці зусім не хацелася.
VII
Дабраўшыся да жылога блока, дацэнт паваліўся на ложак і заплюшчыў вочы моршчачыся ад пульсуючага болю. Успомніўшы, што не замкнуў дзверы, Медзелец прымусіў сябе падняцца. Накаціла такая слабасць, што дацэнт быў вымушаны ўха піцца за край стала і некалькі імгненняў пераводзіць дух.
— Што са мной такое? — страціўшы надзею знайсці адказ, Медзелец пасля тузіна кароткіх крокаў дабраўся да дзвярэй і прываліўся да іх, радуючыся холаду палатна. Дзесьці ў грудзях рос камяк, з-за чаго дацэнту раз-пораз даводзілася душыць ванітавыя пазывы.
Павярнуць ключ аказалася справай няпростай — Медзелец канчаткова выбіўся з сіл і з’ехаў па дзвярах на падлогу. Налітыя свінцом павекі апусціліся самі па сабе...
— Сядайце, Яўген Святаслававіч! — рэктар быў падкрэслена афіцыйны. — Я выклікаў вас для таго, каб атрымаць тлумачэнні з нагоды вашай дысертацыі на атрыманне вучонай ступені кандыдата навук. Члены Вучонага савета хочуць ведаць — чаму вы апусціліся да плагіяту?
— Прабачце? — вочы Медзельца палезлі на лоб. Ад пачатку і да канца аспірант пісаў дысертацыю сам.
— Вы скралі чужую працу, Яўген Святаслававіч! — рэктар глядзеў асуджальна. Не былі добрымі і погляды астатніх. — Некарэктны ўчынак для сапраўднага вучонага!
— Гэта нейкае непаразуменне!
— Калі б непаразуменне. Спецыялісты правялі аналіз зместу вашай дысертацыі і прыйшлі да адназначнай высновы — плагіят!.. Вы можаце сказаць што-небудзь у сваё апраўданне?
— Я нічога не краў!
— Яшчэ і не каецеся ў зробленым... Сумна, Яўген Святаслававіч, вельмі сумна!
— Як я магу раскайвацца ў тым, чаго не рабіў?
— Значыць, хтосьці краў за вас, а гэта толькі пагаршае вашу віну!.. Хто б мог падумаць, што сын славутага вучонага акажацца жулікам! Ганьба!
Аўдыторыя падтрымала рэктара.
Медзелец адмаўляўся верыць у тое, што адбываецца.
— Калі вы не прызнаеце сваю віну, мне не застаецца нічога іншага, як звольніць вас! — Медзельцу адняло мову.
— Такія вучоныя нам не патрэбныя!
Аўдыторыя выбухнула апладысментамі...
— Я вельмі доўга думала і вырашыла: нам трэба расстацца! — Медзелец асалапеў — да вяселля заставалася менш за месяц. — Мы не створаны для шлюба!
— Алёна, мы ж кахаем адзін аднаго!
— Гавары за сябе! — віскнула дзяўчына. — Можа, ты мяне і кахаеш, я цябе — не!
— Як жа так? — Медзелец адчуў, як зямля імкліва сыходзіць з-пад ног. Усё так добра пачыналася і абяцала стаць яшчэ лепш, і вось...
— З табой было прыемна праводзіць час, хоць ты і страшны зануда. Гэта ўсё твая праклятая навука! Лепш бы грошы зарабляў!
— І даўно ты стала такой меркантыльнай?
— Заўсёды такой і была, проста ты не хацеў заўважаць гэтага. Трызніў нейкай жудаснай рамантыкай... А я хачу жыць прыгожа, купляць усё, што мне падабаецца! Хіба ты можаш падараваць мне забяспечанае жыццё?
— Грошы не галоўнае!
— Звычайнае апраўданне няўдачнікаў, а мне няўдачнік не патрэбны!.. Не ў стане даць таго, што я хачу?.. Што ж, тады давядзецца пашукаць іншага, больш заможнага!
— Алёна, прашу цябе — толькі не гарачыся! Я пагавару з рэктарам. Магчыма, змагу атрымаць прыбытак да зарплаты.
— Магчыма? І які ты пасля гэтага мужчына?.. Прэч з дарогі!
— Алёна, пачакай!
— Адыдзі, не хачу цябе больш бачыць! — дзяўчына схапіла чамадан і накіравалася да дзвярэй.
Подписывайтесь на наши страницы в социальных сетях.
Будьте в курсе последних книжных новинок, комментируйте, обсуждайте. Мы ждём Вас!
Похожие книги на "Полюс недаступнасці"
Книги похожие на "Полюс недаступнасці" читать онлайн или скачать бесплатно полные версии.
Мы рекомендуем Вам зарегистрироваться либо войти на сайт под своим именем.
Отзывы о "Сяргей Белаяр - Полюс недаступнасці"
Отзывы читателей о книге "Полюс недаступнасці", комментарии и мнения людей о произведении.