Васіль Быкаў - У тую вясну...
Скачивание начинается... Если скачивание не началось автоматически, пожалуйста нажмите на эту ссылку.
Жалоба
Напишите нам, и мы в срочном порядке примем меры.
Описание книги "У тую вясну..."
Описание и краткое содержание "У тую вясну..." читать бесплатно онлайн.
“Але ж хто вы такі, - думаў я, - каб даваць гэткага кшталту ўрокі? Вы што - выдатны пісьменьнік, прафесар, акадэмік? Ці нават адказны работнік ЦК? Хто вам даў такое права? Тым болей заезджаму расейцу, чэкісту, што прыехаў сюды, каб змагацца з бандытызмам у Сапоцкінскім раёне. А дайшоў да таго, што ўзяў за абавязак выхоўваць беларускіх пісьменьнікаў”.
- Прабачце, а вы - таксама літаратар? - нясьмела папытаўся я.
- Я не літаратар, - амаль прастадушна адказаў Мікалай Іванавіч. - Але я чэкіст. Зноў жа, я - кандыдат навук.
- Якіх навук?
- Ну, юрыдычных. Думаеш, гэта мала? Гэта вельмі нават нямала. Бо я працаваў і вучыўся. Партыя вучыла.
- Зразумела, - сказаў, каб спыніць гэты паваротак у размове, які яўна не падабаўся Мікалаю Іванавічу.
- Учціце, я ў антысавецкай скіраванасьці гэтых іх аповесьцяў разьбіраўся лепш за некаторых рэдактараў, хоць бы і пісьменьнікаў. Я ўсё нутром адчуваў, бо нутро меў чэкісцкае. А тыя рэдактары па пяць разоў чыталі і нічога ня бачылі. Бо самі былі такія ж.
- Якія?
- Нацыяналісты, во якія! Вазьміце тую ж гісторыю з аповесьцю Кулакоўскага. Партыя яго паставіла рэдактарам, каб ён правільна ацэньваў чужыя творы. Але як ён мог іх правільна ацэньваць, калі сам напісаў заганны, ачарніцельскі твор.
- Гэта “Дабрасельцы”?
- “Дабрасельцы”, а што ж! Зганьбіў, збэсьціў усё на сьвеце. Усе планы і дасягненьні партыі ў галіне сельскай гаспадаркі. Як ужо разгарэўся скандал, тады яны да нас, што ёсьць па Кулакоўскаму? Каб прыняць меры. А ў нас па Кулакоўскаму нічога, не пасьпелі, не прадбачылі. Дык ужо па Карпюку ці Быкаву мы стараліся мець, што трэба, і што трэба прадбачыць.
Так мы ў той дзень і хадзілі ўзад-уперад у хвойніку, ніхто нам не перашкаджаў, знаёмых Мікалая Іванавіча тут, здаецца, было няшмат. Даходзілі ў адзін канец - да будынку, спыняліся, трохі стаялі і паварочвалі назад.
Мікалай Іванавіч, падобна, быў ахвочы паспавядацца. А я стараўся як мага больш запомніць, бо наважыўся пасьля ўсё запісаць.
- Увогуле мы прадбачылі, шкада - да нас не заўжды прыслухоўваліся. Хаця мы рэгулярна сігналілі ў інстанцыі. Ды во ў Менску паявіўся яшчэ адзін разумнік, кандыдат навук Адамовіч. Гэты выступаў на пісьменьніцкім зьездзе і збэсьціў нашых лепшых пісьменьнікаў, на якіх было столькі надзей. Я маю на ўвазе Хадкевіча, Карпава, некаторых з маладых. А во Быкава ён ухваліў. Як у таго паявілася ягоная “Трэцяя ракета”, Адамовіч прабіў яе на кінастудыю, там пачалі здымаць фільм. Фільм, праўда, ня ўдаўся, але ў пачаткоўца Быкава, здаецца, закружылася галава. Ён сабе ўвабразіў чорт ведае што. Тут, трэба сказаць, і ў нас адбыліся некаторыя зьмены, пайшоў на заслужаны адпачынак старшыня камітэта, вопытны, заслужаны чэкіст, з Менску прыслалі новага. Новая мятла, як вядома, па-новаму мяце, але не заўжды ў той бок. А тут яшчэ Хрушчоў, гэты Мікіта, пачаў таптаць органы пад выглядам барацьбы з незаконнымі рэпрэсіямі. Быкаў усё капаўся ў вайне, сучаснасьці не чапаў. Ну, мы трохі і супакоіліся. Пацяралі бдзіцельнасьць! Увогуле мудрыя партыйныя кіраўнікі даўно ставілі пытаньне, каб кантраляваць пісьменьніка на стадыі стварэньня твору, а не пасьля яго надрукаваньня. Мудрая мера! Колькі б яна прадухіліла няўдач, скандалаў, а то і прамога шкодніцтва. Але не, не паслухаліся таго, ну і атрымалі.
У 65-м у “Маладосьці” паявілася аповесьць Быкава “Мёртвым не баліць”. Рэдактарам быў паэт Пімен Панчанка. Трэба сказаць, у нашых колах ён быў чалавек вельмі ненадзейны. І па часьці паэзіі і як рэдактар. Мы ня раз ставілі пытаньне, каб яго замяніць. Але нам пярэчылі. У Маскве “Юность” узначальвае вопытны, аўтарытэтны рэдактар, а яна вунь што друкуе! Еўтушэнку друкуе. А Панчанка Еўтушэнку не друкуе - дык што, і ён лепшы за таго маскоўскага? Дзіўная логіка, нічога ня скажаш. Мы як прачыталі гэтую аповесьць Быкава, дык адразу схапіліся за галаву - да чаго дайшоў! Ужо замахнуўся на органы. Раней усё пляжыў, але радавых, ну, некаторых начальнікаў - малога рангу. А тут - асабіста, сьмершаўца! Хаця і хітра замаскаваў яго пад штабнога афіцэра. Мы ўсё прааналізавалі, аформілі, данесьлі па інстанцыі. Чакаем. I нічога. Ні з Менска, ні з Масквы. Думаем, ну, павінны ж адрэагаваць, пасьнімаць з работы - і рэдактараў, і ў ЦК, а, можа, і нашым некаторым дастанецца. Але ідзе час, мёртвая ціша. Аслупянелі яны там, ці што? Аказваецца, не, не аслупянелі, але ніхто ня хоча браць на сябе адказнасьць.
Так цягнулася аж да зімы, і во навіна - аказваецца, гэты, з дазволу сказаць, твор, рыхтуецца да друку ў “Новом мире”, які ўзначальвае хрушчоўскі любімчык Твардоўскі. Тут ужо запахла драмай на ўсю вуліцу, і мы ў Гродні вырашылі залегчы на дно. Хай! Мы сваё зрабілі, прасігналілі, нас не паслухалі, хай адказваюць.
Ад публікатара. Гэта, здаецца, праўда, на той час, як “Новый мир” узяўся рыхтаваць аповесьць і аж да яе поўнай публікацыі ў Беларусі ніякіх прыкметных зрухаў супраць не адчувалася.
Аповесьць пераклаў Міхаіл Гарбачоў, маскоўскі перакладчык, сакратар Саюза пісьменьнікаў СССР, наш зямляк - родам з Сеньненскага раёна. Да таго ён ужо перакладаў на расейскую мову “Трэцюю ракету”, праз якую пасварыўся з Іванам Мележам, бо тым самым на пару месяцаў затрымаў пераклад ягонай эпапеі “Людзі на балоце”. Патрабавальны Мележ забраў у яго раман і аддаў на пераклад іншаму перакладчыку - Д. Кавалёву. Сьпярша ў планах Гарбачова быў часопіс “Юность”, дзе на той час друкаваліся самыя сьмелыя аўтары - В. Аксёнаў, А. Гладзілін і інш. Але “Юность” аповесьць не ўзяла - хітры Б. Палявой уцяміў, што тое значыць. Уцямілі, канешне, і ў “Новом мире”, але тое іх не спыніла, і аўтар атрымаў ад намесьніка галоўнага рэдактара А. Кандратовіча тэлеграму, што аповесьць будуць рыхтаваць да друку. Напачатку восені 1965 года я першы раз паехаў за мяжу на кангрэс “Комэса”ў Рым, у групе савецкіх пісьменьнікаў быў і А. Твардоўскі, з якім я там пазнаёміўся. Ён сказаў, што ўжо прачытаў аповесьць, не з усім там згодны, але друкаваць будзе. Неўзабаве мяне паклікалі ў Маскву, дзе пасялілі ў цудоўным гатэлі “Савецкі”, рэдакцыя прымацавала вопытнага рэдактара Асю Берзер, з якой я і пачаў працаваць. Працы было багата - і па стылі, і ня толькі па стылі. Пераклад, у якім захавалася нямала беларусізмаў, рэдакцыю не задаволіў, відаць, не задаволіла і асоба перакладчыка, што паставіла мяне ў далікатнае становішча перад ім. Загадчык аддзела прама сказаў, што з Гарбачовым яны супрацоўнічаць ня будуць, будуць толькі проста з аўтарам. Гарбачоў, канешне, пакрыўдзіўся, але нічога зрабіць ня мог - рукапіс аповесьці ўжо быў у друкарні.
- Вы не сьпяшаецеся? - запытаў Мікалай Іванавіч, як мы ў чарговы раз прыпыніліся на дарожцы. Час ужо набліжаўся да абеду, але мне было цікава, і я сказаў, што не.
- Падзеі далей разьвіваліся так. Я сказаў бы, даволі драматычна. Зімой пачаў працаваць зьезд партыі, на якім выразна азначылася паваротка да новай палітыкі ў галіне ідэалогіі. Хрушчоў, як вядома, наламаў дроў, трэба было іх прыбіраць. Асабліва па лініі адносінаў да Сталіна і да органаў. Таго, што склалася пад канец яго цараваньня, нельга было трываць, лінію трэба было выпростваць. Але тут паўстала перашкода: група маскоўскіх інтэлігентаў напісала ў ЦК, Брэжневу, заяву, дзе пратэставала супраць быццам бы вяртаньня палітыкі да сталінізму. Трэба зазначыць, кіраўніцтва ЦК, Суслаў, а можа, і Брэжнеў не праявілі прынцыповасьці, прамарудзілі, пачалі вагацца. У такіх варунках ідзе зьезд. I тут паяўляецца першы нумар “Нового мира” з аповесьцю Быкава, у якой на матэрыяле вайны бэсьцяцца органы. Увогуле гэта быў акт сабатажу ў адносінах да палітыкі партыі - ня меней. Трэба ім аддаць належнае - у Маскве тое зразумелі адразу ж, і адразу прынялі меры. Найперш - публіцыстычныя. Газета Цэнтральнага Камітэта “Правда”, якую, дарэчы, на той час рэдагаваў наш зямляк таварыш Зімянін, выступіла з артыкулам, у якім у пух і прах разграміла заганную аповесьць.
Ад публікатара. Наконт “пуха і пяра” Мікалай Іванавіч дапускае перабольшаньне, на той час яны ўмелі тое рабіць знешне нават тактоўна, не патрабуючы вышэйшай меры для аўтара, як гэта было ў трыциатыя гады. Заганнасьць твора выяўлялася у мастацка-ідэйнай няўдачы, у прыніжэньні прынцыпаў партыйнасьці і народнасьці. Напрыканцы артыкула нават падносілася салодкая пілюля - прызнаньне таленту аўтара пры бесталанным творы. Адметна, што пры галоўным рэдактары “Правды” земляку Зімяніне аўтар таксама быў зямляк - беларус, слухач Акадэміі Грамадскіх навук В. Сеўрук, і гэтая рэцэнзія стала для яго першым прыступкам у яго затым бліскучай кар’еры на ніве ўдушэньня савецкай літаратуры і, асабіста, аўтара-земляка Быкава...
(На гэтым рукапіс заканчваецца.)
Неабходны каментар ад рэдакцыі
Гэты рукапіс перадала “Дзеяслову” Ірына Міхайлаўна Быкава колькі гадоў таму. Быў ён без назвы, на ім чыёйсьці рукой, мажліва, і самога Быкава, была толькі пазначаная дата: “89 г.”. Расповед у тэксце вёўся ад “я” героя, прычым вельмі шчыра, асабіста, і можна было падумаць, што гэта быў першы падыход Васіля Уладзіміравіча да напісаньня біяграфічных успамінаў, якія сталі потым кнігай “Доўгая дарога дадому”. I сапраўды, быў такі выпадак у жыцці Васіля Уладзіміравіча, калі пасля хваробы ён далечваўся ў адным з санаторыяў. А значыць, магла адбыцца і такая сустрэча. Але сумненні ўзніклі пасля вось гэтых словаў:
Подписывайтесь на наши страницы в социальных сетях.
Будьте в курсе последних книжных новинок, комментируйте, обсуждайте. Мы ждём Вас!
Похожие книги на "У тую вясну..."
Книги похожие на "У тую вясну..." читать онлайн или скачать бесплатно полные версии.
Мы рекомендуем Вам зарегистрироваться либо войти на сайт под своим именем.
Отзывы о "Васіль Быкаў - У тую вясну..."
Отзывы читателей о книге "У тую вясну...", комментарии и мнения людей о произведении.