Даниэл Дефо - Жыццё i дзiўныя прыгоды марахода Рабiнзона Круза (на белорусском языке)

• Название: Жыццё i дзiўныя прыгоды марахода Рабiнзона Круза (на белорусском языке)
• Автор: Даниэл Дефо
• Жанр: История

---

Заўвага. Да таго часу я нiколi не бычыў тачыла з нажным прыводам, а калi i бачыў, то не ўглядаўся, як яно зроблена; значна пазней я ўпэўнiўся, што ў Ангельшчыне такiя тачылы вельмi распаўсюджаныя, толькi там звычайна тачыльны камень меншы, чым той, што быў у мяне: мой быў вельмi вялiкi i цяжкi.

28 i 29 красавiка. I сёння i ўчора цэлы дзень я тачыў свой iнструмент; маё тачыла дзейнiчае выдатна.

30 красавiка. Сёння заўважыў, што ў мяне засталося вельмi мала сухароў. Трэба быць вельмi ашчадным. Пералiчыў усе мяхi i вырашыў з'ядаць не больш чым адзiн сухар у дзень. Гэта сумна, але нiчога не зробiш.

РАЗДЗЕЛ ДЗЕСЯТЫ

Рабiнзон забiрае рэчы з карабля. - Хвароба i туга.

1 траўня. Сёння ранiцой у час адлiву я заўважыў на беразе нейкую рэч, здалёку падобную на бочку. Пайшоў паглядзець, i выявiлася, што гэта сапраўды бочка.

Тут жа былi раскiданы абломкi карабля. Напэўна, усё гэта выкiнула на бераг бура. Я паглядзеў у той бок, дзе тырчаў каркас карабля, i мне здалося, што ён выступае над вадой больш, чым звычайна.

У бочцы быў порах, пашкоджаны вадой: ён увесь прамок i зацвярдзеў. Але я ўсё роўна выкацiў бочку вышэй, каб яе не знесла ў мора, а сам па аголеным дне накiраваўся да разбiтага карабля - паглядзець, цi не трапiцца там яшчэ чаго-небудзь вартага для мяне.

Падышоўшы блiжэй, я заўважыў, што карабель трымаецца неяк вельмi дзiўна. Ужо даўно яго карма зусiм ад яго адкалолася, але цяпер яна была адкiнута ўбок, i хвалi разбiлi яе на кавалкi. Насавая ж частка карабля, якая раней амаль утыкалася ў пясок, паднялася, напэўна, футаў на шэсць. Апрача таго, з боку палубы карма была занесена пяском, i з гэтага ж боку, да берага, утварылася пясчаная водмель, так што цяпер я мог упрытык падысцi да карабля. Раней яшчэ за чвэрць мiлi да яго пачыналася водмель, i, як памятае чытач, мне даводзiлася плаваць. Я доўга не мог зразумець, чаму так змянiлася становiшча карабля, а потым здагадаўся, што гэта адбылося ў вынiку землятруса.

Землятрус да такой ступенi разбiў i раскалоў карабель, што цяпер да берага штодня пачало прыбiваць ветрам i цячэннем розныя рэчы, якiя вада вымывала з адкрытага трума.

Здарэнне з караблём цяпер захапiла ўсе мае думкi. Цяпер я i думаць забыўся пра мой намер перасяляцца на новае месца. Увесь наступны дзень я думаў пра тое, як мне прабрацца ўнутр карабля. Задача была няпростая, таму што ўсё аказалася забiта пяском. Але гэта мяне не спынiла: я ўжо навучыўся нiколi не адступацца перад цяжкасцямi i не адчайвацца. Я пачаў разбiраць карабель па частках, таму што добра разумеў: у маiм становiшчы можа стаць прыдатны любы хлам.

3 траўня. Я прыхапiў з сабою пiлу i паспрабаваў распiлаваць ацалелыя часткi кармы, але давялося спынiць працу, бо пачаўся прылiў.

4 траўня. Лавiў рыбу, але няўдала: усё траплялася такая, якую нельга есцi. Гэта мне надакучыла, i я сабраўся ўжо iсцi, але яшчэ раз закiнуў вуду i выцягнуў невялiкага дэльфiна. Вуда ў мяне самаробная: лёску я змайстраваў з пянькi ад старой вяроўкi, а кручкi зрабiў з дроту, таму што сапраўдных рыбалоўных кручкоў у мяне няма. I ўсё роўна я часам лавiў сваёй вудай столькi рыбы, што з мяне было дастаткова. Еў я рыбу сушаную, добра правэндзiўшы яе на сонцы.

5 траўня. Працаваў на караблi. Падпiлаваў бiмс*, ададраў ад палубы тры вялiкiя сасновыя дошкi, звязаў iх разам i, дачакаўшыся прылiву, паплыў на плыце да берага.

* Бiмс - папярэчная бэлька, якая падтрымлiвае палубу.

24 траўня. Усё яшчэ працую на караблi. Многа рэчаў у труме было састаўлена вельмi цесна, цяпер я рассунуў iх ломам, i з першым жа прылiвам яны ўсплылi наверх: некалькi бочачак i два матроскiя куфэркi. На жаль, iх знесла ў мора вецер дзьмуў з берага. Але сёння вецер змянiўся i хвалi выкiнулi на бераг бочку з рэшткай бразiльскай свiнiны, якая, дарэчы, была не прыгодная для ежы, таму што ў бочку трапiла многа салёнай вады i пяску.

16 чэрвеня. Знайшоў на беразе вялiзную чарапаху. Раней я нiколi не бачыў тут чарапах.

17 чэрвеня. Спёк чарапаху на вуголлi. Знайшоў у ёй каля шасцiдзесяцi яек. Нiколi ў жыццi я, здаецца, не еў такога смачнага мяса! Не дзiва: да гэтага дня мая мясная ежа на выспе складалася толькi з казлiнага i птушынага мяса.

18 чэрвеня. З ранiцы да вечара лье дождж, я не выходжу з дому. Увесь дзень мяне б'е лiхаманка, хоць, наколькi мне вядома, у гэтых мясцiнах не бывае халоднага дажджу.

19 чэрвеня. Мне ўсё яшчэ нядужыцца: дрыжу ад холаду, нiбыта зiмой.

20 чэрвеня. Усю ноч не заплюшчыў вачэй: балiць галава i трасе лiхаманка.

21 чэрвеня. Мне вельмi кепска! Баюся расхварэцца i страцiць сiлу. Што тады са мною будзе?

22 чэрвеня. Сёння мне як быццам лепш, але не ведаю, цi надоўга.

24 чэрвеня. Куды лепш.

25 чэрвеня. Страшэнная лiхаманка. Сем гадзiн запар мяне кiдала то ў гарачку, то ў холад. Скончылася потам i амаль непрытомнасцю.

26 чэрвеня. Мне лягчэй. У мяне скончыўся ўвесь запас мяса, i я павiнен быў пайсцi на паляванне, хоць i адчуваў страшэнную слабасць. Забiў казу, ледзь прыцягнуў яе дадому, спёк кавалачак мяса на вуголлi i з'еў. Вельмi хацелася зварыць супу, але ў мяне няма нi каструлi, нi гаршка.

27 чэрвеня. Зноў лiхаманка, такая моцная, што я ўвесь дзень праляжаў без яды i вады. Я памiраў ад смагi, але не меў сiлы ўстаць i пайсцi па ваду.

28 чэрвеня. Ноччу мучыўся ад смагi, але нi ў палатцы, нi ў пячоры не было нi кроплi вады, i мне давялося пакутаваць да ранiцы. Толькi пад ранiцу здолеў заснуць. Падрыхтаваў сабе лекi: тытунёвую настойку i ром. Выпiў яго, i мяне пачало ванiтаваць. Але ўсё ж крыху палягчала.

30 чэрвеня. Я адчуваў сябе здаровым увесь дзень. Лiхаманкi не было. Пахадзiў са стрэльбай, але нядоўга: пабаяўся заходзiць далёка. У абед з апетытам з'еў чарапашыныя яйкi. Вечарам паўтарыў тыя ж лекi, якiя памаглi мне ўчора.

I ўсё роўна на другi дзень, 1 лiпеня, мне зноў зрабiлася кепска: мяне зноў калацiла лiхаманка, хоць гэты раз i менш, чым раней.

З 3 лiпеня мая лiхаманка больш не вярталася. Але канчаткова я ачуняў толькi тыднi праз два-тры...

Так пражыў я дзесяць месяцаў на гэтай самотнай выспе. Мне было зразумела, што выратавацца адсюль у мяне няма нiякай магчымасцi. Я быў цвёрда ўпэўнены, што да мяне тут нiколi не ступала нага чалавека.

Цяпер, калi маё жытло было абнесена трывалай агароджай, я вырашыў самым старанным чынам даследаваць выспу, каб даведацца, цi няма на ёй якiх-небудзь iншых жывёл i раслiн, якiя здолелi б прынесцi мне карысць.

З 15 лiпеня я пачаў агляд. Перш за ўсё я накiраваўся да той маленькай бухты, куды я прычальваў свае плыты. У бухту ўпадаў ручай. Прайшоўшы мiлi дзве ўверх па цячэннi, я ўпэўнiўся, што прылiў туды не даходзiць, таму што на гэтым месцы i вышэй вада ў ручаi аказалася прэснай, празрыстай i чыстай. Мясцiнамi ручай перасох, бо ў гэту пару года тут не iдуць дажджы.

Берагi ручая былi нiзкiя; ручай працякаў прыгожым лугам. Кругом зелянелi густыя, высокiя травы, а далей, на схiле пагорка, у вялiкай колькасцi рос тытунь. Разлiў не даходзiў да гэтых мясцiн, i таму тытунь тут аж буяў. Там былi i iншыя раслiны, якiх раней я нiколi не бачыў; магчыма, калi б я ведаў iх асаблiвасцi, я мог бы выкарыстаць iх з вялiкай карысцю для сябе.

Я шукаў касаву*.

* Касава - дрэўца, якое разводзiцца ў Амерыцы; у карэннi касавы многа спажыўнага крухмалу.

З кораня яе iндзейцы, якiя жывуць у гарачым клiмаце, робяць хлеб. Але я не знайшоў яе. Затое бачыў цудоўныя экземпляры альясу* i цукровага трыснягу.

* Альяс - трапiчная раслiна з сямейства лiлейных.

Але я не ведаў, цi можна прыгатаваць якую-небудзь ежу з альясу, а цукровы трыснёг быў дзiкi i таму не прыгодны для вырабу цукру.

На другi дзень, 16-га, я зноў пабыў у тых мясцiнах i прайшоў крыху далей туды, дзе канчалiся лугi. Там я знайшоў многа розных пладоў. Больш за ўсё было дыняў. А па ствалах дрэў вiлася вiнаградная лаза. А над галавой вiселi цяжкiя спелыя гронкi. Гэта адкрыццё i здзiвiла i ўзрадавала мяне. Вiнаград аказаўся вельмi салодкi. Я вырашыў нарыхтаваць яго ў запас - высушыць на сонцы i, калi з яго атрымаюцца разынкi, хаваць яго ў кладоўцы: разынкi такiя прыемныя на смак i карысныя здароўю. Для гэтага я сабраў, колькi здолеў, вiнаградных гронак i развесiў iх на дрэвах.

У гэты дзень я не вярнуўся начаваць, мне захацелася застацца ў лесе. Непакоячыся, што ўначы на мяне можа напасцi якi-небудзь драпежнiк, я, як i ў першы дзень, калi трапiў на выспу, ускараскаўся на дрэва i так прабыў усю ноч.

Спаў я добра, а ранiцой накiраваўся далей. Я прайшоў яшчэ мiлi чатыры ў ранейшым кiрунку на поўнач. У канцы дарогi я адкрыў новую цудоўную далiну. З вяршынi аднаго з пагоркаў браў свой пачатак сцюдзёны i быстрацечны ручай. Ён прабiваўся на ўсход.

Я пайшоў далiнаю. Справа i злева ўзвышалiся пагоркi. Усё вакол зелянела, квiтнела. Мне здавалася, што я ў духмяным садзе, дагледжаным стараннем чалавека. Кожны куст, кожнае дрэўца i кожная кветка стаялi ў пышным уборы. Какосавыя пальмы, апельсiнавыя i лiмонныя дрэвы раслi тут скрозь, але яны былi дзiкiя, i толькi некаторыя з iх мелi плады. Я нарваў зялёных лiмонаў i потым пiў ваду з лiмонным сокам. Гэты напiтак мяне вельмi асвяжаў i быў карысны для майго здароўя.