Жан Сартр - Мур (на белорусском языке)

• Название: Мур (на белорусском языке)
• Автор: Жан Сартр
• Жанр: Проза

---

Сартр Жан Поль Мур (на белорусском языке)

Жан-Поль Сартр

Мур

Пераклаў Змiцер Колас

Нас заштурхнулi ў вялiкi белы пакой, i я адразу замiргаў ад яркага святла, якое ўдарыла ў вочы. Потым я ўбачыў стол i за iм - чатырох тыпаў у цывiльным, якiя разглядалi паперы. У дальнiм куце гуртам таўклiся iншыя вязнi, мы прайшлi праз увесь пакой i сталi побач. Многiх я ведаў, iншыя былi, напэўна, замежнiкi. Двое, што стаялi блiжэй да мяне, былi вельмi падобныя: абодва бялявыя i круглагаловыя - мусiць, французы. Меншы ўвесь час падцягваў нагавiцы: вiдаць, нерваваўся.

Працэдура цягнулася амаль тры гадзiны; я зусiм ачмурэў, у галаве не было нiякае думкi, але ў пакоi было цёпла, i ўвогуле мне гэта падабалася: за апошнiя суткi мы добра пападрыжалi на холадзе. Наглядчыкi аднаго за адным падводзiлi арыштаваных да стала. Чацвёра ў цывiльным пыталiся ў iх iмя i прафесiю. Найчасцей яны гэтым i абмяжоўвалiся, але зрэдку сяму-таму задавалi яшчэ адно нейкае пытанне, накшталт: "Прымаў удзел у сабатажы паставак узбраенняў?" Альбо: "Дзе быў дзевятага ранiцай i чым займаўся?" Адказаў яны не слухалi, прынамсi, такi ў iх быў выгляд: пэўны час яны моўчкi глядзелi некуды перад сабой i потым пачыналi пiсаць. У Тома яны спыталi, цi праўда, што ён быў у Iнтэрнацыянальнай брыгадзе; адмаўляцца не мела сэнсу - пры арышце ў яго знайшлi дакументы ў куртцы. У Хуана яны нiчога не запыталiся, але калi ён назваў сваё iмя, доўга нешта пiсалi.

- Гэта мой брат Хасэ - анархiст, - сказаў Хуан. - Але ж вы ведаеце, яго тут цяпер няма. А я - беспартыйны, я нiколi не займаўся палiтыкай.

Яны не адказалi. Хуан сказаў зноў:

- Я нiчога не зрабiў. Я не хачу плацiць за iншых.

Вусны ў яго дрыжалi. Наглядчык загадаў яму змоўкнуць i павёў за сабой. Настала мая чарга.

- Вас завуць Пабла Iб'ета?

Я сказаў: "Так".

Тып зiрнуў у свае паперы i запытаўся:

- Дзе Рэйман Грыс?

- Не ведаю.

- З шостага па дзевятнаццатае вы хавалi яго ў сябе.

- Не.

Пэўны час яны пiсалi, i потым наглядчыкi вывелi мяне ў калiдор. Том i Хуан чакалi мяне там пад аховай двух iншых наглядчыкаў. Мы рушылi. Том запытаўся ў аднаго наглядчыка:

- Ну i што?

- Што? - перапытаў наглядчык.

- Гэта быў допыт цi прысуд?

- Прысуд, - сказаў наглядчык.

- I што ж яны з намi зробяць?

Наглядчык суха адказаў:

- Вырак вам паведамяць у камеры.

Зрэшты, тое, што служыла нам камерай, быў звычайны пакой у сутарэннi шпiталя. Ад пастаяннай проймы тут стаяў жудасны холад, i ўсю ноч напярэдаднi мы прадрыжалi. Праўда, i ўдзень лепей не стала. Пяць дзён да гэтага я правёў у карцэры тутэйшага арцыбiскупства - гэта было нешта накшталт каменнага меха, пабудаванага, мусiць, яшчэ ў сярэднявеччы: вязняў было шмат, а месца вобмаль, вось iх i рассоўвалi дзе давядзецца. Я не вельмi сумаваў па сваiм карцэры, бо хоць i не пакутаваў там ад холаду, але ўсё-такi быў адзiн, а гэта ўрэшце заўсёды пачынае раздражняць. У сутарэннi ў мяне была кампанiя. Хуан увесь час маўчаў: яму было страшна, дый ён быў яшчэ малады, каб мець права на сваё слова. Затое ўжо Том быў гаварун, якiх мала, i, апроч таго, ён выдатна ведаў гiшпанскую мову.

У сутарэннi стаяла лава i было чатыры матрацы. Калi нас прывялi, мы селi i пачалi моўчкi чакаць. Першы маўчанне парушыў Том.

- Па-мойму, нам капцы, - сказаў ён.

- У мяне таксама такое ўражанне, - сказаў я, - але малому, па-мойму, яны нiчога не зробяць.

- У чым жа яны могуць яго абвiнавацiць, - сказаў Том. - Ён усяго толькi брат змагара, i ўсё.

Я зiрнуў на Хуана: той, здаецца, нiчога не чуў. Том загаварыў зноў:

- Ведаеш, што яны вычвараюць у Сарагосе? Кладуць хлопцаў на дарогу i душаць iх грузавiкамi. Нам гэта расказваў адзiн мараканец, дэзерцiр. Яны кажуць, гэта - каб эканомiць прыпасы.

- Але гэта не эканомiць палiва, - сказаў я.

Я злаваўся на Тома: ён не павiнен быў пачынаць гэтай гаворкi.

- А па ўзбочыне тым часам прагульваюцца афiцэры, - не сунiмаўся ён, - якiя глядзяць на ўсё, сунуўшы рукi ў кiшэнi i пыхкаючы цыгаркай. I што ты думаеш, яны дабiваюць гэтых небаракаў? Чорта лысага! Яны пакiдаюць iх енчыць. Часам цэлую гадзiну. Мараканец казаў, што першы раз ледзь не званiтаваў.

- Не думаю, каб яны рабiлi тут тое самае, - сказаў я. - Хiба што ў iх сапраўды не стае прыпасаў.

Дзённае святло сачылася праз чатыры маленькiя акенцы i круглую адтулiну ў левым куце столi. Раней яна накрывалася люкам i прызначалася, каб згружаць у сутарэнне вугаль. Пад ёй i цяпер ляжала вялiкая куча вугальнага друзу, якiм апальвалiся памяшканнi ў шпiталi; але з пачаткам вайны хворых эвакуiравалi, i вугаль застаўся без ужытку; часам на яго лiў дождж, бо люк за паспехам на месца не паклалi, i цяпер на нас у дзiрку глядзела неба.

Тома пачала прабiраць дрыготка.

- Трасца iх матары, мяне ўжо ўсяго калоцiць, - сказаў ён, - зноў пачынаецца.

Ён устаў i пачаў рабiць гiмнастыку. Пры кожным руху кашуля на iм расхiналася i агаляла белыя i валасатыя грудзi. Ён выпрастаўся на спiне i, задраўшы дагары ногi, пачаў рабiць "нажнiцы": я бачыў, як дрыжаць яго тоўстыя клубы. Том быў хлопец каржакаваты, але тлушчу ў яго было ўсё-ткi шмат. Я ўявiў, як неўзабаве гэтую мяккую плоць, нiбы масла, прашыюць штых або куля. Напэўна, каб ён быў худы, гэта не зрабiла б на мяне такога ўражання.

Мне было не тое каб холадна, але я не адчуваў ужо нi плечаў, нi рук. Часам у мяне раптам узнiкала пачуццё, быццам нечага не хапае, i я пачынаў шукаць куртку, але потым прыгадваў, што яны мне яе не вярнулi. Гэта было даволi прыкра. Яны забралi ў нас адзенне, каб аддаць яго сваiм салдатам, а нас пакiнулi ў адных кашулях ды выдалi кожнаму тыя палатняныя нагавiцы, у якiх хворыя ў шпiталi ходзяць толькi ў самы разгар лета. Нарэшце Том устаў i, цяжка дыхаючы, сеў побач са мной.

- Сагрэўся?

- Ды не, трасца iх матары. Стамiўся толькi.

Каля восьмай гадзiны вечара ў камеру ўвайшлi маёр i два фалангiсты. У руцэ маёр трымаў аркуш паперы. Ён спытаў у наглядчыка:

- Як завуць гэтых трох?

- Стайнбак, Iб'ета i Мiрбал, - сказаў наглядчык.

Маёр надзеў акуляры i зiрнуў у свой спiс:

- Стайнбак... Стайнбак... Ага, вось. Вы асуджаны на смерць. Заўтра ранiцай вас расстраляюць.

Ён зноў зiрнуў на паперу.

- I вас двух таксама, - сказаў ён.

- Гэтага не можа быць, - сказаў Хуан. - Мяне не могуць...

Маёр зiрнуў на яго здзiўлена.

- Вас як завуць?

- Хуан Мiрбал, - сказаў той.

- Усё правiльна, вось - тут вашае прозвiшча, - сказаў маёр, - вы асуджаны на смерць.

- Я нiчога не зрабiў, - сказаў Хуан.

Маёр пацiснуў плячыма i павярнуўся да нас з Томам.

- Вы баскi?

- Сярод нас няма баскаў.

Выгляд у яго быў расчараваны.

- А мне казалi, што ёсць трое баскаў... Урэшце, што я - павiнен ганяцца за iмi! Дык вам, натуральна, свяшчэннiк не спатрэбiцца?

Мы нават не адказалi. Ён сказаў:

- Хутка да вас прыйдзе адзiн бельгiйскi лекар. У яго ёсць дазвол правесцi гэтую ноч з вамi.

Падняўшы руку да скронi, ён развiтаўся i выйшаў.

- Ну, што я табе казаў, - прамовiў Том. - Вясёлыя справункi.

- Ужо ж, - сказаў я, - але тое, што яны так з малым, - гэта свiнства.

Я сказаў гэта, каб быць справядлiвым, хоць малога i не любiў. У яго быў занадта далiкатны, амаль дзявочы твар, якi цяпер ад пакуты i жаху скрывiўся так, што ўсе рысы яго перакроiлiся да непазнавальнага. Тры днi назад гэта была прыгожая, саладжавая лялька, некаторым гэта падабаецца, але цяпер ён нагадваў хутчэй старую раскудзеленую анучу, i я падумаў, што ён нiколi ўжо не будзе зноў малады, нават калi яго i адпусцяць. Можа, яго сапраўды няблага было б пашкадаваць, але шкадаванне ў мяне заўжды выклiкала агiду, i глядзець на яго мне было, праўду кажучы, брыдка.

Ён болей нiчога не прамаўляў i ўвесь разам сшарэў: i твар, i рукi ў яго зрабiлiся зусiм шэрыя. Ён сеў i ўтаропiўся ў дол круглымi вачыма. Том быў заўсёды добры хлопец, ён хацеў узяць яго за руку, але малы рэзка вырваўся i скурчыў грымасу.

- Пакiнь яго, - цiха сказаў я, - ты ж бачыш, ён ужо гатовы зарумзаць.

Том нехаця падпарадкаваўся. Але яму ўсё-ткi хацелася супакоiць малога: гэта яго заняло б i дапамагло адцягнуць увагу ад думак пра самога сябе. А мяне гэта раздражняла: раней я нiколi не думаў пра смерць, у мяне проста не было такога выпадку, i вось цяпер выпадак надарыўся, апроч гэтага, думаць больш не было пра што.

Том раптам сказаў:

- А табе выпадала каго-небудзь прыстукнуць?

Я не адказаў. Ён узяўся распавядаць, што з пачатку жнiўня прыстукнуў ужо шасцярых; ён не ўсведамляў сабе нашага сапраўднага становiшча, i я выдатна бачыў, што ён проста не хоча яго ўсведамляць. Ды я i сам яшчэ не мог усяго як след уцямiць, я пытаўся ў сябе, цi многа давядзецца пакутаваць, я думаў пра кулi, уяўляў сабе iх пякучы град, што працiнаў маё цела. Але ўсё гэта не ўмяшчалася ў межы нармальнага пытання. Зрэшты, я быў спакойны: каб усё ўразумець, у нас наперадзе цэлая ноч. Нарэшце Том змоўк, я скоса зiрнуў на яго краем вока i ўбачыў, што ён таксама ўвесь шэры, выгляд у яго быў мiзэрны, i я падумаў: "Пачынаецца". Было ўжо амаль зусiм цёмна, праз акенцы ў камеру сачылася бруднае, цьмянае святло, i куча вугальнага друзу пад небам вымалёўвалася вялiзнаю чорнаю плямай. Праз адтулiну ў столi я ўбачыў зорку: ноч мелася быць чыстая i марозная.