» » » » Владимир Орлов - У нас у Серабранцы (на белорусском языке)


Авторские права

Владимир Орлов - У нас у Серабранцы (на белорусском языке)

Здесь можно скачать бесплатно "Владимир Орлов - У нас у Серабранцы (на белорусском языке)" в формате fb2, epub, txt, doc, pdf. Жанр: Русская классическая проза. Так же Вы можете читать книгу онлайн без регистрации и SMS на сайте LibFox.Ru (ЛибФокс) или прочесть описание и ознакомиться с отзывами.
Рейтинг:
Название:
У нас у Серабранцы (на белорусском языке)
Издательство:
неизвестно
Год:
неизвестен
ISBN:
нет данных
Скачать:

99Пожалуйста дождитесь своей очереди, идёт подготовка вашей ссылки для скачивания...

Скачивание начинается... Если скачивание не началось автоматически, пожалуйста нажмите на эту ссылку.

Вы автор?
Жалоба
Все книги на сайте размещаются его пользователями. Приносим свои глубочайшие извинения, если Ваша книга была опубликована без Вашего на то согласия.
Напишите нам, и мы в срочном порядке примем меры.

Как получить книгу?
Оплатили, но не знаете что делать дальше? Инструкция.

Описание книги "У нас у Серабранцы (на белорусском языке)"

Описание и краткое содержание "У нас у Серабранцы (на белорусском языке)" читать бесплатно онлайн.








Орлов Владимир (2)

У нас у Серабранцы (на белорусском языке)

Уладзiмiр Арлоў

У нас у Серабранцы

Пераехаўшы ў Менск, я жыў спачатку ў падвале бяз адрасу.

Вядома, я мог напiсаць на канвэрце назву вулiцы й паставiць нумар дому, але пошту ў падвал усё адно не насiлi, i ў гэтым сэнсе жылося зацiшна.

Хто завiтваў да мяне на гасьцiны, можа засьведчыць, што падвал быў з усiмi выгодамi й нават бяз вокнаў. Праўда, адтуль трэба было раз-пораз выходзiць на працу, дзе мiлiцыя й склала тры пратаколы за пражываньне без прапiскi.

Пасьля гэтага ў Саюзе пiсьменьнiкаў запыталiся ў мяне, дзе я жыву. Я шчыра прызнаўся: у падвале. Адказныя таварышы пранiклiся шкадобаю i праз год далi мне кватэру.

Так я й апынуўся ў нас у Серабранцы, i цяпер за пражываньне на маёй плошчы без прапiскi маю законнае права скласьцi пратакол на хамяка Хаменнi й на котку Басю (у афiцыйным дакумэньце будзе фiгураваць поўнае ймя: Басота).

Апрача асобаў сумнiцельных i непрапiсаных, у нашым доме ў розны час жылi й жывуць людзi прапiсаныя, вядомыя ды заслужаныя.

Па-першае, у нашай кватэры атайбаваўся калiсьцi пiсьменьнiк Вячаслаў Рагойша, а да яго заходзiў Уладзiмер Караткевiч, якi, кажуць, браў тут чарку й сьпяваў песьнi ня горай, чым ён гэта робiць у забароненым некалi фiльме паводле ягонага раману "Хрыстос прызямлiўся ў Гароднi".

Цяпер у нас у доме жыве крытык i перакладчык Галiна (ашчаджаючы яе спакой, абыйдземся бяз прозьвiшча). Жыве таксама паэтка Валяньцiна, якая зрэдзьчас падпiсваецца псэўданiмам Вiта Гнаная. Атрымлiваецца сапраўдная лiтаратурная вiктарына, да якой можна дадаць пытаньне: якi вядомы беларускi археоляг стаўся героем мастацкага твору ў сувязi з тым, што ў яго ў археалягiчнай разьведцы ўтапiлiся штаны?

Гэты археоляг, купiўшы новыя штаны, таксама на законных падставах пражывае ў нашым доме.

Тут жывуць Алесь, Алiна, ажно два Данчыкi i Дануся.

А калi дадаць яшчэ й небясьпечнага ў нядаўнiм мiнулым нацыяналiста, а сёньня народнага дэпутата Пятра Садоўскага, дык нехта абавязкова скажа: гняздо.

Паблiзу нашага дому ёсьць канал, на якiм вядуцца качкi. Раней па канале плаваў лебедзь, але ня вытрымаў "перестройки" i адляцеў кудысьцi ў эмiграцыю.

А вось яшчэ адзiн знаны нацыяналiст прафэсар Уладзiмер Конан "перестройку" вытрымаў i па-ранейшаму глядзiць на сьвет зь верхатуры суседняга шматпавярховiка.

Часам прафэсар можа ўбачыць, як ранiцой па беразе каналу бегае парлямэнтар Пятро Садоўскi. Мiнакi з захапленьнем назiраюць, як бягун распранаецца й дае нырца. Як кажа адзiн з выбаршчыкаў, на тое ён i народны дэпутат.

Прыбег, значыцца, аднойчы спадар Садоўскi ранiцай на канал i - у ваду. А на беразе сядзiць рыбак з вудаю. А мо й не рыбак, i нiякая ў яго ў руках ня вуда, а партатыўны перадатчык (як кажуць вэтэраны беларускiх выдавецтваў, "мает рацыю"). Сядзiць гэты вудаль i глыбакадумна так кажа:

- Ну што, Пятро, дабегаўся?

Дэпутат зьдзiвiўся, але плыве як нiчога нiякага.

А вудаль удакладняе:

- Вылазь, Пятро. Пераварот.

Дэпутат зiрнуў на дом, а адтуль жонка бяжыць.

Тут ён i зразумеў, што гэта ня жарцiкi. Ды якiя там жарцiкi, калi пiсьменьнiк Барыс Сачанка гэты пераварот прадказваў ад самай зiмы ўжо разоў зь дзесяць.

Народ вудзiў рыбу, а народны дэпутат апрануўся й паехаў хутчэй у парлямант. А тым часам нехта з парлямэнтараў шукаў, куды б зашыцца, нехта, рыхтуючыся да адсiдкi, культурна складаў у партфэль камплект бялiзны з зубной шчоткай, а нехта ехаў ужо ў цягнiку ў Санкт-Пецярбург, каб пачынаць усё спачатку.

Карацей, 19 жнiўня.

Гэта парлямэнтары.

У паспалiтых людзей таксама ўзьнiклi свае праблемы.

Да мяне, скажам, падыходзiць на двары старшыня дамкаму - цiхi такi пэнсiянэр i аматар паддаць, што разьмяркоўваў нам талёны на харч. Гляджу: быццам падмянiлi старшыню: вока гарыць, не раўнуючы, як у якога варашылаўскага стралка.

- Ну, как там, Владимир Алексеевич, ваш Народный фронт?

Я яму:

- А адкуль, прабачце, вы ведаеце, як мяне завуць?

- Э-э, милок, я, к твоему сведению, человек непростой. Я когда-то комсомольский штаб Минска возглавлял.

Мяне неяк мiжволi ад суровай прозы пацягнула на паэзiю:

Цьвёрда трымаўся юнак на дапросе,

Тоячы словы i думкi свае...

"Ня выдам нiкога, апрача аднаго пiсьменьнiка, - прысягнуў я сам сабе страшэннаю прысягай. - Яму ўсё адно нiчога ня будзе".

I пайшоў слухаць далей радыё "Свабода".

З допытам, як вядома, атрымалася адтэрмiноўка.

I тут я, слабы чалавек, узяў грэх на душу. Пазванiў днi праз тры да былога начальнiка камсамольскага штабу ў дзьверы.

- Ляксеiч, хачу як суседа папярэдзiць. Народны фронт прыняў рашэньне: усiх старшыняў дамкамаў - арыштаваць.

Сьпярша, бо быў, як зазвычай, п'яны, ён даў веры.

- Владимир Алексеевич, спасибо.

Добра, што цяпер талёны выдаюць у домакiраўнiцтве.

Яшчэ днi праз тры ў мяне быў дзень нараджэньня. Якраз тады, як Малафеева (ня трэнэра, а таго, што спрабаваў муштраваць усiх нас) сьцягнулi на сэсii з трыбуны, а ягоны папярэднiк пэнсiянэр усесаюзнага значэньня Ахрэм Сакалоў падруляваў на службовай "Волзе" да ЦК i ўбачыў труну, вакол - плакальшчыцаў, а на труне машастовую стужку са сьцiплым надпiсам: "Ум, честь и совесть".

Таго вечара сябры падаравалi мне кавалак гранiту, адбiты ад будынiны ЦК КПБ, той, што стаяла насупраць гарадзкой прыбiральнi, на якую касавурылiся, круцячы насамi, бюсты таварышаў Маркса й Ленiна.

Такiм чынам хоць частку былой парцейнай маёмасьцi пашэнцiла прыватызаваць i мне.

Так нашая Серабранка апынулася ў сувэрэннай Рэспублiцы Беларусi.

Жыць, праўда, паспалiтаму чалавеку стала ня надта каб лепей i весялей. Нават бел-чырвона-белыя сьцягi вывешваць на гаўбцах ужо нецiкава, а бэсэсэраўскiх назапасiць у нас у доме не даўмелiся.

Аднак, калi зробiцца зусiм сумна, можна схадзiць на нашую пошту.

Вось, напрыклад, я хачу даць тэлеграму з сувэрэннага Менску знаёмаму ў сувэрэнны Ню-Ёрк.

- Нi дурыце галаву, - кажа паштарка. - Нi ў какii Ню-Ёркi нiкакii цiлiграмы нi прынiмаiм.

- А ў якiя-небудзь Наваполацкi якiя-небудзь тэлеграмы прымаеце?

- У Наваполацкi прынiмаiм.

Пiшу, высалапiўшы ад стараньня язык, друкаванымi лiтарамi, каб, крый Божа, чаго не пераблыталi.

Тэлеграфiстка прачытала й пытаецца:

- А што такоя "вiншую"?

- Поздравляю, - перакладаю я на мову нашай нацыянальнай меншасьцi.

- Так бы i пiсал. А Вiнцэсь - эта што? Фамiлiя?

- Iмя.

- Да нет такова iмя, - гаворыць яна з сумесьсю ўквеленасьцi й шкадобы. Дурут тока галаву.

Тэлеграму яна ўсё ж прымае, ды потым высьвятляецца, што мае высiлкi пайшлi тунна, бо тэкст, каб не пакрыўдзiць нацменшасьць, пераклалi на "общепонятный". Дзякаваць Богу, што хоць ня сталася, як з адным мастаком, якому таксама пераклалi й замест паведамленьня пра хаўтуры атрымалася запрашэньне на "халтуру".

Праўда, гэткiя пераклады рабiлiся яшчэ ў БССРы. У сувэрэннай Рэспублiцы Беларусi новыя праблемы.

- Напiшы унiзу цiлiграмы адрас i фамiлiю, - кажа паштарка.

Потым яна доўга й падазрона разглядвае блянк.

- Как фамiлiя? Арлой?

- Арлоў. На канцы - "у" кароткае.

- Нет такой буквы, - акурат, як у тэлеперадачы "Поле чудес", адразае паштарка.

Я - чалавек рахманы. Дастаю нататнiк, малюю "й" i "ў" i даходлiва тлумачу розьнiцу.

Ня ведаю, дзе асела ў яе тое, што я ўтлумачваў, але ў галаве надзейна зачапiлася, што я ўспадчыў ад бацькi незвычайнае найменьне - Арлой.

Заходжу наступнага разу ў аддзяленьне, i паштарка ўсьмiхаецца мне, як старому знаёмаму, ды гукае нейкую Надзю.

- Арлой прышол, апяць журналы не данесьлi.

Зь нетраў аддзяленьня выплывае раззлаваная Надзя.

- Што вы ўсё ходзiце? Там у вас яшчо какой-та Садовскiй жывёт. Тожа ходзiт. Навыпiсывалi журналав па-бiларускi, а цiпер варуют адзiн у аднаво iз яшчыкав...

Недалёка ад пошты жыве крамяны дзядзька, зь якiм нас зблiжае тое, што ў яго таксама рэдкае мяно.

У гiстарычныя трыццатыя гады iдэёва загартаваныя бацькi ахрысьцiлi сына Камiнтэрнам.

Ня ведаю, як было зь лексыкай у фiрме, у гонар якой яго назвалi (мо там сыпалi выключна антыдзюрынгамi й пасылалi на эмпiрыякрытыцызм), а ў нашага Камiнтэрна ўлюбёнае слаўцо, перапрашаю, "блядзi".

Зноў адключылi на тыдзень гарачую ваду - "Блядзi!"

Паднялi кошт на гарэлку - "Што робяць, блядзi!"

Абвясьцiлi Каляды выхадным днём - таксама "блядзi", але з адценьнем павагi.

Ня ведаю, што там чынiлася ў бальшавiцкiм Камiнтэрне, а наш дзядзька Камiнтэрн - вечна нападпiтку. Часам ён насмоктваецца да божае моцы й можа забурыцца проста пасярод дарогi.

- Зноў Камiнтэрн напiўся, - кажуць тады жанчыны ў ягоным двары й просяць мужыкоў завалачы жлукту дахаты, бо дзядзька мае адметную рысу: завалiўшыся на дол, уяўляе, што ён ужо дома, i, палохаючы мiнакоў, пачынае распранацца да майткоў.

У нашай Серабранцы ня менш цiкавага, чымся ў Фолкнэравай Ёкнапатофе.

Але на сёньня я закругляюся, бо да мяне зрабiў вiзыт знаёмы мастак, i мы зь iм глынем кавы, а потым ён натхнiцца й што-небудзь намалюе ў Нашай Нiве, i гэта разам з маёй пiсанiнаю выклiча ў часткi чытачоў новую порцыю здаровага абурэньня.


На Facebook В Твиттере В Instagram В Одноклассниках Мы Вконтакте
Подписывайтесь на наши страницы в социальных сетях.
Будьте в курсе последних книжных новинок, комментируйте, обсуждайте. Мы ждём Вас!

Похожие книги на "У нас у Серабранцы (на белорусском языке)"

Книги похожие на "У нас у Серабранцы (на белорусском языке)" читать онлайн или скачать бесплатно полные версии.


Понравилась книга? Оставьте Ваш комментарий, поделитесь впечатлениями или расскажите друзьям

Все книги автора Владимир Орлов

Владимир Орлов - все книги автора в одном месте на сайте онлайн библиотеки LibFox.

Уважаемый посетитель, Вы зашли на сайт как незарегистрированный пользователь.
Мы рекомендуем Вам зарегистрироваться либо войти на сайт под своим именем.

Отзывы о "Владимир Орлов - У нас у Серабранцы (на белорусском языке)"

Отзывы читателей о книге "У нас у Серабранцы (на белорусском языке)", комментарии и мнения людей о произведении.

А что Вы думаете о книге? Оставьте Ваш отзыв.