Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Таемны Пакой

• Название: Гары Потэр і Таемны Пакой
• Автор: Дж. К. Роўлінг
• Жанр: Детская фантастика

---

  - Вы павінны сыйсці, - люта выпаліў ён, паказваючы ўніз на містэра Малфоя. - Вы не смееце крануць  Гары Потэра. Вы павінны сыйсці.

  У Люцыюса Малфоя не заставалася выбару. Кінуўшы апошні, палыхаючы лютасцю, погляд на парачку, якая стаяла наверсе, ён захінуўся ў мантыю і паспешліва схаваўся са зроку.

  - Гары Потэр вызваліў Добі! - звяняшчым голасам праспяваў эльф, не адрываючы ад Гары ўдзячных вачэй, у якіх адлюстроўвалася месячнае святло, якое лілось у  акно. - Гары Потэр вызваліў Добі!

  - Гэта адзінае, што я мог зрабіць для цябе, Добі, - ухмыльнулся Гары. - Толькі абяцай больш не ратаваць мне жыццё.

  Выродлівы карычневы твар эльфа раптам разлезся у найшырэйшай, зубастай усмешцы.

  - У мяне толькі адно пытанне, Добі, - сказаў Гары, калі Добі дрыготкімі ад хвалявання рукамі стаў нацягваць на нагу бруднаю шкарпэтку. - Ты казаў, што ўсё гэта не мае нічога агульнага з Тым-Каго-Не-Павінны-Былі-Успамнаць, памятаеш? Што ж...

  - Я жадаў даць вам ключ, сэр, - сказаў Добі, пашыраючы вочы так, як быццам тлумачыў відавочнае, - я даваў ключ. Чорны Лорд, да таго як змяніў імя, мог звацца як заўгодна, разумееце?

  - І праўда, - невыразна вымавіў Гары. - Ну, я лепш пайду. А то там бяседа, ды і мая сяброўка Герміёна павінна ўжо ачуняць...

  Добі абхапіў Гары рукамі за стан і абняў яго.

  - Гары Потэр больш вялікі, чым думаў Добі! - усхліпнуў ён. - Бывай, Гары Потэр!

  І, з апошнім гучным трэскам, Добі знік.

  Гары пабываў ужо на некалькіх школьных бяседах, але такога яшчэ не было. Усе былі ў піжамах, а святкаванне доўжылася ўсю ноч. Гары не мог вылучыць, які момант спадабаўся яму больш за ўсё: калі   Герміёна кінулася яму насустрач з крыкамі: "Ты раскрыў злачынства! Ты раскрыў злачынства!", або калі  Джасцін кінуўся ад хафлпафскага стала, каб паціснуць (так палка, што ледзь не вывярнуў) яму руку, прыносячы незлічоныя выбачэнні, або калі а палове на трэцюю абвясціўся Хагрыд і так дужа абняў за плечы   Гары і Рона, што яны абодва ткнуліся насамі ў талеркі з бісквітамі, або чатырыста ачкоў, якія яны з Роном прынеслі роднаму каледжу, надзейна замацаваўшы школьны кубак за "Грыфіндорам" вось ужо другі год запар, або аб'ява прафесара МакГонагал аб тым, што, у якасці падарунка ўсёй школе, іспыты адмяняюцца ("О, не!" - ахнула Герміёна), або калі Дамблдор паведаміў, што, нажаль, прафесар  Локхард не зможа застацца ў школе на наступны год, у сувязі з тым, што яму трэба ехаць аднаўляць памяць. Да крыкаў, прывітаўшых гэтую навіну, далучылася прыстойная колькасць настаўніцкіх галасоў.

  - Які жаль, - сказаў Рон, запіхваючы ў рот пончык з сочывам, - ён так да мяне прывязаўся.

  Астатак семестра расчыніўся ў асляпляльным сонечным ззянні. Жыццё ў "Хогвартсе" патроху наладжвалася, за тым малаважным выключэннем, што ўрокі па абароне ад сіл зла былі скасаваныя ("ну, у гэтым мы ўжо спрактыкаваліся," - сказаў Рон засмучанай Герміёне), а Люцыюса Малфоя выключылі з кіравання школы. Драко больш не расхаджваў па школе з гаспадарскім выглядам. Наадварот, ён выглядаў пакрыўджаным і змрочным. А вось Джыні зноў была вясёлая і шчаслівая.

  Як заўсёды, час з'яжджаць дахаты падышоў залішне хутка. Гары, Рон, Герміёна, Фрэд, Джордж і Джыні селі ў адно купэ. Яны пастараліся ўзяць як мага больш ад апошніх некалькіх гадзін перад вакацыямі, калі ім яшчэ дазвалялася чараваць. Яны гулялі ў выбухаюшчыя хлапушкі, запусцілі апошнія філібустэраўскія петарды і патрэніраваліся ў абяззбройванні адзін аднаго з дапамогай магіі. Гары рабіў у гэтым вялікія поспехі.

  Яны ўжо амаль пад'ехалі да вакзалу Кінгс-Крос, калі Гары раптам успомніў адну рэч.

  - Джыні - а за якім заняткам ты заспела Персі, аб чым ён забараніў казаць?

  - Ах, гэта, - хіхікнула Джыні, - Ну... у Персі з'явілася дзяўчына.

  Фрэд выпусціў стос кніг на галаву Джорджу.

 - Што?

 - Гэта стараста з "Равенкла", Пенелопа Крысталуотар, - растлумачыла Джыні. - Гэта ёй ён пісаў усё мінулае лета. Ён увесь час таемна сустракаўся з ёй у школе. І я заспела іх, калі яны цалаваліся ў пустым класе. Ён так знерваваўся, калі яна - ну, вы разумееце - калі на яе напалі. Вы не будзеце яго дражніць? Не? - дадала яна ўсхвалявана.

  - Не смеем і марыць аб гэтым, - сказаў Фрэд з выглядам імянінніка.

  - Ні ў якім разе, - драпежна ўхмыльнуўся Джордж.

"Хогвартс-Экспрэс" запаволіў ход і спыніўся.

  Гары дастаў пяро і кавалачак пергамента і звярнуўся да Рону з Герміёной.

  - Гэта завецца "нумар тэлефона", - сказаў ён Рону, двойчы надрапаў адныя і тыя ж лічбы, разарваў пергамент напалам і працягнуў сябрам. - Летась я распавядаў твайму таце, як карыстацца тэлефонам - ён ведае. Патэлефануй мне да Дурслі, добра? Я не вынесу цэлых два месяца сам-насам з Дадлі ...

  - Твае дзядзька і цётка будуць ганарыцца табой, так? - сказала Герміёна, калі яны сыйшлі з цягніка і ўліліся ў натоўп, які спяшаўся да чароўнага бар'ера. - Калі пазнаюць, што ты зрабіў сёлета?

  - Ганарыцца? - перапытаў Гары. - З глузду з’ехала? Столькі магчымасцяў памерці, а я ні адной не скарыстаўся? Ды яны ўзвар'яцеюць!...

  Усе разам хлопцы прайшлі скрозь бар'ер і вышлі ў свет маглаў.

Канец.