Якуб Колас - Новая зямля (на белорусском языке)

• Название: Новая зямля (на белорусском языке)
• Автор: Якуб Колас
• Жанр: Русская классическая проза

---

Пралегла роўненька чыгунка.

Вось пераезд, даўно знаёмы;

Правей вакзальныя харомы.

Антось зварочвае направа

Ды йдзе на станцыю рухава.

Ўсё там кiпiць, бы ў час разрухi,

Снуюць служачыя, як мухi,

Гудуць, шумяць, бы ў вуллi пчолы,

I ходзяць шумна балаголы,

Каменяцёсы з малатамi,

Гандляркi бегаюць з кашамi.

У лiхтарах агнi трапечуць!

А гандляры крычаць, шчабечуць

I б'юць у грудзi кулакамi,

Як бы забiць хацелi Шмульку.

А дзядзька палiць сваю люльку,

Сядзiць, другую накладае

I свайго сябра выглядае.

- А, брат Антонi! - дзядзька чуе.

Глядзiць - аж Драка сам шыбуе,

Iдзе, кiвае галавою

I газы пах нясе з сабою.

- Здароў, брат Донiс! - дзядзька рады,

Сябру кiвае для нарады:

- Скажы мне, браце, цi няможна,

Пры гэтым дзядзька асцярожна

Прыгнуўся к Донiсу, замяўся,

Ды Донiс зразу дагадаўся,

Што за патрэбу мае сябар,

Дык цi не можна б мне... за хабар

Крыху паехаць на машыне?

- А вось пастой, хай люд адхлыне,

Кур'ерскi пройдзе, а тым часам

Мы перамовiмся з Уласам...

Спакойны будзь: мы ўсё абладзiм,

Хоць на таварны, а пасадзiм.

- Дык ты, брат Донiс, пастарайся!

- Будзь пэўны, брат, не сумнявайся:

З казамi мы на торг паспеем.

У гэты момант лютым змеем

Ляцiць кур'ерскi. Задрыжалi

Ўсе шыбы ў вокнах на вакзале,

I ўвесь народ ураз мятнуўся,

I дзядзька наш не аглянуўся,

Як i яго людская хваля

Нясла, бы шчэпку ў перавале.

Як бы хто iх тут страшна спудзiў.

Плячук тут дзядзька прынапрудзiў,

Крутнуўся моцна навакола,

Чуць з ног не збiўшы балагола,

Ды наступiў на бот падпанку,

Зато мiж цел прабiў палянку

Ён гэтым моцным паваротам,

У цвёрды грунт упёршысь ботам.

Званок, другi i зараз трэцi,

I дрыгнуў поезд, быццам чэрцi

Яго сярдзiта скаланулi,

Дождж цэлы iскар сыпанулi

I страшным рогатам заржалi

Ды з дымам далей паiмчалi.

Вакзал пусцеў, люд распаўзаўся.

Антось сядзеў або сланяўся,

Балелi ногi, ўнiкла сiла,

А спаць так моцненька кланiла!

- Ну, што, Антонi, рыбу вудзiш?

Заснеш, брат, потым i не ўзбудзiш.

Хадзем, брат, вып'ем, пагаворым!

Сябры выходзяць крокам скорым.

Сядзяць за пiвам, выпiваюць,

Аб розных справах разважаюць,

А пiва iм вяселiць душы,

I чырванеюць у iх вушы;

А праз кароткую хвiлiну

Антось садзiўся на машыну.

На паравозе без бiлета

Чхаў да Баранавiч дасвета.

Вiдаць, у добрую часiну

Збiраўся дзядзька ў пуцявiну:

Ў Баранавiчах налучыўся

Кандуктар добры: ён згадзiўся

Давезцi ў Вiльню дзядзьку сходна.

Ўздыхнуў тут дзядзька наш свабодна

I, азiраючысь трывожна,

Ў вагон шыбуе асцярожна,

Куды кандуктар тыкнуў пальцам.

I вось наш дзядзька едзе "зайцам".

Тым часам сонейка ўсхадзiла,

Палёў узгоркi залацiла,

I белаватаю смугою

Туман навiснуў над вадою.

Вагон бiтком набiт народам.

Iмчыцца поезд поўным ходам,

I толькi пыл ён падымае,

Як ад табакi, дзядзька чхае.

Пайшоў кандуктар i вачамi

Шукае торбу з кутасамi.

Стхарыўся дзядзька у куточку,

I торба з iм на тым кiёчку,

З якiм наш дзядзька пехатою

Учора йшоў адзiн душою.

Не спаў ён праве цэлай ночы,

На свет глядзець не хочуць вочы,

А галава сама гуляе,

Машыне тахты выбiвае:

Нанiз падзе, назад рванецца,

Туды-сюды яна качнецца

I грукне ў сцену, як дурная,

Як толькi карк яе трымае!

Так на вяселлi маладуха,

Калi датне яе сiвуха,

Забудзе ўсё ды пойдзе ў скокi

I чэша дробна, рукi - ў бокi,

Не чуе долу пад нагамi

I плешча ў тахт яна рукамi.

"Лягаш" у дзядзьку ўцiкаваўся

I, як з iм толькi параўняўся,

Пад бок штурхнуў яго рукою,

Маргнуў, паклiкаў галавою.

Ўсхапiўся дзядзька наш праворна

I за кандуктарам пакорна

Iдзе ён, стомлены, заспаны,

Не раз схiнуўшыся, як п'яны.

Прывёў ён дзядзьку ў карыдорчык

(Абодвух iх трымае ворчык).

- Iдзi сюды! - кандуктар кажа.

Я буду сам стаяць на стражы

Iдзе кантроль, дык ты схавайся,

Сядзi цiшком, не адзывайся,

Не кашляй моцна i не грукай!

I з гэтай мудраю навукай

Кандуктар дзверы адчыняе,

I хiтра пломбу ён знiмае,

Засадзiць гвозд, ключом пакруцiць,

А страх аж вочы дзядзьку муцiць,

I губа ходзiць, бы ў жаробкi.

Тым часам дзверы бруднай "топкi"

Ўраз адамкнуў кандуктар лоўка

I зачынiў, бы ў клетцы воўка,

Запхнуўшы дзядзьку чуць не сiлай

Да гэтай дзiркi апастылай.

Ступiў наш дзядзька крок, спынiўся

I свет яму тут зачынiўся,

Стаiць, як дурань, небарака.

- Куды ж ты ўпхнуў мяне, вужака?

Бадай ты спрах з сваёй нарою!

Гамонiць дзядзька сам з сабою.

- Ну ж, удружыў, гад! вось усунуў!

I ў цёмны кут ён злосна плюнуў.

- Ах, вэй! што гэта? цi сляпы ты?

То ж тут жа мы! - з кутка сярдзiты

Пачуўся голас чалавечы,

Аж узнялiся ў дзядзькi плечы,

Ды каб схаваць, што ён спужаўся,

Спакойна дзядзька адазваўся:

- А, гэта вы! Нашто ж пад слiну

Было вам ставiць абразiну?

Тут толькi стаў ён прыглядацца

"Зайцы" сярдзiта мiтусяцца.

Яны даўно ўжо там стаялi,

Як мышы з норак, выглядалi.

Пярэднi з iх, такi вяртлявы,

Яшчэ ўсё цёрся аб рукавы.

Было ўсё чорна тут ад сажы,

Насiлась густа пылу пража;

Адно акенечка i тое

Глядзела цьмяна насляпое.

А цесната - нi стаць, нi сесцi,

Тырчы, як пень, на адным месце!

Але сяк-так прымайстраваўся

Наш падарожны каля печы,

Размяў крыху грудзiну, плечы

I закурыць нарыхтаваўся,

У кут паставiўшы крывульку.

Дастаў капшук, агледзеў люльку,

Прадзьмуў цыбук, задаўшы смроду,

Аж пасажыр сiвабароды

Даўно ўжо ён на дзядзьку дзьмуўся

Шмаргнуўшы носам, адвярнуўся.

Але наш дзядзька не шманае:

Тытун у люльку накладае;

Тытун быў свой, а не куплёны,

I драў ён горла, як шалёны,

I, як казаў у нас Дзямешка,

Па галаве бiў, як даўбешка.

Тытун быў хвацкi, адмысловы,

I не адзiн курэц здаровы,

Хвацiўшы дыму галт знячэўку,

Як бы спiрытусу кватэрку,

I чхаў, i пырхаў з паўгадзiны,

I выцiраў з вачэй слязiны,

Аж пуп яго трашчаў i рваўся

(Ён бесарабскiм называўся

Тытун той дзядзькаў самавiты).

Як чорт, быў дым яго сярдзiты.

Наклаўшы люльку, выняў скалку,

Адкалупiў ён цыру галку

I гасiць крэсiвам. Iскрынкi,

Як залаценькiя пылiнкi,

З нягромкiм трэскам узвiлiся,

На цыр багата палiлiся.

Вось дзядзька люльку раздзiмае,

Цыбук хрыпiць, пiшчыць, спявае.

Дым усё большымi клубамi

Звiсае ў дзядзькi над вусамi.

I вось як люлька разгарэлась

Курыць даўно яму хацелась,

Набраў ён дыму рот паўнюткi

Цягнуў не меней паўмiнуткi

I клуб, як з комiна, пускае.

Нясецца дым, насы зрывае,

"Зайцам" духi ён забiвае;

I мух тым дымам даняло:

Гудуць жалобна, б'юцца ў шкло.

Падняўся кашаль мiж "зайцамi",

I ўсе зашморгалi насамi.

- Ой, фэ! не вытрываць! ратуйце!

Хоць нашу старасць пашкадуйце!

Крычаць "зайцы" ўсе ў адзiн голас

I на бародах скубуць волас,

А дзядзька пыхкае клубамi

I смех хавае пад вусамi.

Ды ў гэты момант з карыдора

Пачуўся голас кандуктора

I грук у дзверы кулакамi.

- Эй ты, там, торба з кутасамi!

Якога чорта гэта смалiш?

Ты мне вагон увесь развалiш!

Пакiнь курыць, бо i праз дзверы

Праходзiць дым сюды без меры...

Але i дым: аж з ног скiдае!

Ну, проста нос табе зрывае!

Кантроль, даў Бог, прайшоў удатна.

Вайшлi ў вагон, i так прыятна

Ў вагоне дзядзьку паказалась!

Прад iм раўнiна рассцiлалась

Палёў, засеяных хлябамi;

Загоны стройнымi радамi

Антосю вочы весялiлi

I на працягу цэлай мiлi

Узад пачцiва адхадзiлi

I расступалiсь прад машынай,

Як кавалеры прад дзяўчынай

Цi як прад свёкрам маладзiца.

Яна ж, як вольная арлiца,

Ляцiць стралою, грозна дыша

I сiвым дымам цяжка пыша.

I кожны мiг каля чыгункi

З'яўлялiсь новыя малюнкi:

Слупы мiльгалi верставыя,

Дарожкi, сцежачкi крывыя,

Што чуць заметна спамiж збожжа

Вiлiся йстужкаю прыгожа;

Лясы, гаёчкi вынiкалi,

I цэрквы вежамi блiшчалi

Ў жывых вянках бяроз i клёнаў,

I пакручастых рэчак гоны,

I мiгацелi сёлы, дворы,

Сады, курганы, касагоры.

- Ото разгон i шыр якая!

З сабою дзядзька разважае.

Зiрнеш - не згледзiш канца-краю,

I гэта ўся зямлi армада

Гаспадара-цара аблада!

Вялiкi ён багач на свеце,

Ды толькi бедны яго дзецi:

Ядуць хлябок яны з мякiнай,

"Зайцамi" ездзяць на машыне.

Якiя дворы, Божа мiлы!

А ўсюды бедны люд пахiлы

Кiшыць, гаротны, як мурашкi,

I ўздых задушаны ды цяжкi

Гатоў з грудзей яго прарвацца,

На гоман думак адазвацца.

"Эх, дзецца людзям бедным недзе!"

I ўспомнiў дзядзька, куды едзе