Марина Цветаева - Вершы (на белорусском языке)

• Название: Вершы (на белорусском языке)
• Автор: Марина Цветаева
• Жанр: Русская классическая проза

---

Цветаева Марина Вершы (на белорусском языке)

Марына Цвятаева

ВЕРШЫ

* * *

Любасць адкуль жа такая?

Не першы раз лашчу скронi,

Вуснамi вусны чакаю,

I ад вясны ў палоне.

Святлелi i гаслi ночы.

(Любасць адкуль жа такая?),

Святлелi i гаслi вочы:

З iмi сустрэч шукаю.

Песня слязу выракала.

Ноч па вуголлi хадзiла.

(Любасць адкуль жа такая?)

Голас твой разбудзiла.

Любасць адкуль жа такая?

I што з ёй рабiць, спявача,

Каб яна век не змаўкала

З вейкамi твайго плачу?!

18 лютага 1916

* * *

Жнiвень - астры,

Жнiвень - зоркi,

Жнiвень - гронкi

Вiнаграду i рабiн

Iржавых - жнiвень!

Паўнаважным, дабрадзейным

Яблыкам сваiм iмперскiм,

Як дзiця, гуляеш, жнiвень,

Як далонню, гладзiш сэрца

Iменем сваiм iмперскiм:

Жнiвень! - Сэрца!

Месяц познiх пацалункаў,

Лiўняў i маланак познiх!

Лiўняў зорных

Жнiвень! - Месяц

Лiўняў зорных!

7 лютага 1917

* * *

А ў лоб цалаваць - турботы ўсе зняць.

Я ў лоб цалую.

Вачэй не мiнаць - бяссоння не знаць.

Я ў вочы цалую.

Губы шукаць - калодзеж капаць.

Я ў губы цалую.

У лоб цалаваць - памяць суняць.

Я ў лоб цалую.

5 чэрвеня 1917

* * *

Палюбiў багаты - бедную,

А вучоны - ды без розуму,

Палюбiў румяны - бледную,

А харошы - сэрцам грозную:

Залатар - паўгроша меднага.

- Дзе ж, купец, сляды раскошы той?

"На дзiравым донцы кошыка!"

- Дзе ж, гардлiвец, плён навучанькi?

"У дзявочых ласках-ручаньках!"

- Дзе ж, хлапчына, шчок чырвоных жар?

"Растапiў за ноч вачэй пажар!"

- З ланцужком дзе ж крыжык срэбненькi?

"Пад абцасамi ды ў дзеванькi!"

__________

Не любi, багаты, - бедную,

А вучоны - ды без розуму,

Не любi, румяны, - бледную,

А харошы, - сэрцам грозную:

Залатар - паўгроша меднага!

21-26 траўня 1918

* * *

С.Э.

Пiсала я на грыфельных брусках,

На веерах, з лiстотай, ледзь жывою,

Каля ракi, ля мора - на пясках,

На лёдзе-шкле - пярсцёнкамi зiмою,

I на ствалiнах векавых рабiн...

Нарэшце - каб было для ўсiх вядома!

Што ты: мой любы, любенькi й адзiн!

Пiсала я вясёлкамi i громам.

Я так хацела, каб найкожны лёс

Квiтнеў, як ружы ў веснавых далонях!

I як пасля - твар баранiўся слёз,

Тваё iмя - пульсiравала ў скронях...

Яно ў руцэ - прадажненькiм пiсьмом

Так сцiснута, што болем сэрца джалiць!

Не ў куплi! Знай! Як дар - пярсцёнак мой

Сябе ўратуе й на скрыжалях.

18 траўня 1920

Пераклала Валянцiна Аколава